[KP]

Ria Sinclair

tryumfatorka 68 igrzysk || 31 l. || morfalinistka

Nastały nowe, lepsze czasy. Żyjemy w nowym porządku. Zawdzięczamy to wszystko Ruchowi Oporu – I i II Rebelii. Ponieśliśmy za to żadną cenę. Zbombardowaliśmy tylko jeden cały dystrykt, drugi zrównaliśmy z ziemią. Zabiliśmy niewinnych ludzi. Straciliśmy żony, mężów, córki, synów, braci, siostry, niektórzy z nas wszystkich bliskich. Poświęciliśmy całe rodziny i przyjaciół. Siebie.

To przecież żaden koszt za to, żeby Katniss Everdeen czuła się zbawicielką całego państwa Panem. Igrająca z ogniem… i życiem. Dobrze, że nie własnym. Byłoby szkoda. Wszyscy przecież tak bardzo ją kochamy, że oddaliśmy za jej chwałę męża, córkę, status. Ustępujemy miejsca w pełnionych zawodach. Pozwalamy innym pomagać chorym, bo sami przyjmujemy opinię tych, którzy jedynie zatruwają i odbierają życia. Dajemy się upodlić i pozwalamy innym patrzeć na nas z góry. Godzimy się pamiętać nas jako tych złych, których należy karać za nasze grzechy.

Lubimy, jak ludzie plują nam pod stopy, a w twarz najbardziej. Patrzymy wtedy często w oczy tym, którym kiedyś pomogliśmy. Uwielbiamy wiedzieć, że dziękują nam tym za przemoc, arogancję, snobizm, obojętność. Przytakujemy na przypisywanie nam najgorszych cech poszczególnych jednostek. Bierzemy na siebie odpowiedzialność za czyny jednego człowieka, którego nazwisko było tak zimne, jak jego skostniałe serce – Snow.

Przez lata wielu igrzysk wspieramy trybutów, jako sponsorzy. Poza sceną okazujemy im empatię, dbamy o ich przyszłość po igrzyskach, poświęcamy im całe życie, większość naszych środków pieniężnych. Dla nich gramy dobrych patronatów Kapitolu, przybieramy sztuczne uśmiechy i narażamy swoje życie, żeby tym niewinnym żyło się lepiej. Odbieramy za to swoją nagrodę. Patrzymy, jak Ruch Oporu odbiera życia naszym mężom. Łkamy nad umierającymi w naszych ramionach z głodu dziećmi. Żegnamy nasze córki i dziękujemy Katniss Everdeen za pobłogosławienie naszych żyć.

Żyjemy w samotności, w strachu, w ubóstwie, obdarzeni nienawiścią.

Ci źli.

Bios	Dystrykt XI || ex-mieszkanka Kapitolu || ofiara Ruchu Oporu

Urodzona w VI Dystrykcie, jako Ria Vicario. Wylosowana w trakcie dożynek na uczestniczkę Głodowych Igrzysk. Tryumfatorka 68 Głodowych Igrzysk, które przypłaciła kontuzjowaną nogą. Jedna z morfalinistek, uzależnionych od środków przeciwbólowych zapobiegających narastającym się bólom w udzie. W trakcie trwania walk na arenie, ulubienica jednego ze sponsorów – Sinistra Sinclair. Głodowe Igrzyska wygrała dzięki jego niezastąpionym podarunkom. Mężczyzna wspierał ja przez czas ich trwania. Po zakończonych Igrzyskach odkupił dziewczynę od prezydenta Snowa.

Po oddaniu jej w ręce sponsora, nigdy nie powróciła do Dystryktu VI. Nie posiadała tam rodziny, szybko więc jej nieobecność przerodziła się w plotkę o jej śmierci. W rzeczywistości Ria Vicario przejęła nazwisko sponsora, który pojął ją za żonę. Uznanie ją za zmarłą korzystnie wpłynęło na jej proces zasymilowania się z mieszkańcami Kapitolu. Uzyskała ich sympatię, a pamięć o niej, jako o uczestniczce Głodowych Igrzysk szybko zginęła. Rię Vicario pochowała już wraz ze śmierciami, jakie musiała zadać innym trybutom. Pomagała rozwijać medycynę, pracując jako konstruktor sprzętu medycznego w szpitalu. Razem z mężem wspierała wielu uczestników Głodowych Igrzysk. Z pozycji sponsorów, udając zwolenników prezydenta Snowa, wspomogli wiele młodych, niektórym z tryumfatorów zapewniając po Igrzyskach lepsze perspektywy na życie. Za pośrednictwem Zwycięzców wspierali Dystrykty, głównie Dystrykt VI, z którego pochodziła Ria.

Wychowywali razem kilkuletnia córeczkę. W trakcie wybuchu I Rebelii starali się wspierać Ruch Oporu od wewnątrz. Wycofali się przez wzgląd na bezpieczeństwo swojego dziecka. W II Rebelii Sinister padł jednak niewinną ofiarą zagorzałych zwolenników tego ruchu, zabity jako jeden ze sponsorów uznanych za zagrożenie dla rebeliantów. Pozostawił owdowiałą żonę wraz z dzieckiem. W efekcie poniesionych w trakcie I i II Rebelii zniszczeń, pozbawione zostały one środków do życia. Wplątane w sam środek buntów, niefortunnie stały się celem dla rozgoryczonych rebeliantów. Zmuszone uciekać doznały głodu. Ria chociaż odstępowała córce każde zdobyte jedzenie, zahartowana ubóstwem życia w VI Dystrykcie, przeżyła. Jej córeczka, dostosowana do dostatku życia w Kapitolu, zmarła.

Obecnie mieszka w XI Dystrykcie, najbardziej odosobnionym od działań Kapitolu. Niewiele o niej wiadomo. Jak się tu znalazła, jaka jest jej historia. O swoim buncie przeciwko aktualnym prowadzonym rządom wie tylko ona sama. Katniss Everdeen darzy wielką antypatią, uznajac ją za główną przyczynę tragedii jaka spotkała jej rodzinę. W XI dystrykcie nie ma miejsca dla kogoś o jej zdolnościach. Chwyta się więc od dnia do dnia życia, licząc te wszystkie nieszczęścia od czasu śmierci jej męża i córki. Czeka na to, że kiedyś wygarnie Everdeen każdą minutę swojego upodlenia.

Zmaga się z bólem pół-bezwładnej nogi, otoczonej samodzielnie stworzoną protezą. Jej cierpienie kłóci się z dumą niepozwalającą jej zwrócić się o pomoc do Dystryktu XII, mogącego zapewnić jej medykamenty uśmierzające ból. Klnie na nowy porządek, w nocy krzyczy z agonii – na wspomnienie śmierci rodziny i ból w nodze. Za dnia udaje niewzruszoną, próbując jak najbardziej skutecznie wtopić się w tłum. Już nie tęskni do czasów, kiedy uwaga Kapitolu skupiona była na młodej, pięknej, pełnej wigoru i pasji – mimo jej nieszczęść – dziewczyny. Już nie pamięta, jak to jest żyć spokojniej, bez strachu, cierpienia i bezsilności.

Powiązania

konstruktorka na wygnaniu || wdowa || była matka

FC: Olga Kurylenko